Dankzij het onvoorwaardelijke vertrouwen van tien mensen leenden wij vorig jaar december een bedrag van in totaal €5000,-.
Vorig jaar december was onze bankrekening leeg en net als al eerder stonden wij voor de keuze; doen wat voor ons klopt, blijven vertrouwen op ons pad of gaan werken voor geld en daarmee een zijweg nemen die niet klopt. Het onvoorwaardelijk pad of het pad van voor-wat-hoort-wat? Al eerder stonden we op dat kruispunt, vorig jaar was de keuze makkelijk. En rotsvast vertrouwen in ons pad, dat wij GEEFeconomie noemen, bracht ons de inspiratie voor een onvoorwaardelijke lening.
Met een bedrag van €5000,- zouden wij lang genoeg vooruit kunnen, totdat er weer meer geld naar ons toe zou stromen. Een grootst vertrouwen en het blijven meestromen met wat goed voelt deed ons zeker weten dat onze waarde meer en meer gezien zou worden en dat daar ook geld naar toe zou stromen. Vanuit dat vertrouwen konden we geld lenen.
We deden een openlijke oproep om van tien mensen elk €500,- te mogen lenen. Onvoorwaardelijk natuurlijk, vanuit ondersteuning en liefde, met vanuit ons de intentie om het geld binnen twee jaar terug te betalen.
Het was magisch wat er gebeurde…binnen een week hadden we 8 toezeggingen! Acht mensen die onvoorwaardelijk in ons geloven en er op vertrouwden dat wij ‘hun’ geld zouden inzetten en gebruiken om de wereld mooier te maken. Een aantal weken later volgden nog twee mensen…ons streefbedrag was bereikt!
Er stroomden zoveel meer dan geld naar ons toe! Wat een ondersteuning en liefde voelden wij…tien mensen die bij wilden dragen aan onze keuzes, in ons geloven en ons zien. Wat een geweldig gevoel!
Doordat wij een jaar geleden de onvoorwaardelijke lening ontvingen en konden blijven doen waar wij in geloven en konden wij blijven bouwen aan GEEFeconomie. We werden nog meer zichtbaar en er kwamen prachtige mensen op ons pad. Voor een van die prachtige mensen zijn wij en het leven in een GEEFeconomie zo waardevol dat zij een bedrag van €250.000,- doneerde aan Stichting GEEFeconomie!
Hiermee kunnen we verder bouwen aan datgene waarvan wij weten dat het de wereld mooier, liefdevoller, bewuster en duurzamer maakt. Wij zijn zo dankbaar voor ons pad, onze keuzes en kracht en dat er mensen zijn die ons zien en begrijpen! Die, net als wij, in overvloed geven en ontvangen.
Wat ik net gedaan heb was spannend, het voelt als de ultieme verwerping van alles waar onze huidige samenleving op gebouwd is. Ik heb namelijk mijn Toekomstsparen rekening bij de Rabobank opgezegd. Ofwel; mijn pensioenpotje vrij gemaakt om nu te gebruiken.
Sparen voor later…daar doe ik al een hele tijd niet meer aan. Ik kan niet sparen want daar hebben we de afgelopen jaren niet genoeg geld voor. Alles wat we ontvangen maken we in afzienbare tijd op aan de basisbehoeften (en een enkele keer een luxe product) in ons leven . Sparen is een vreemd woord geworden in ons leven. Maar ik had nog wel een gesloten rekening waar ik elk jaar een bedrag op stortten…voor later: “als ik stop met werken en geld nodig zal hebben om mijn pensioengat op te vullen”.
Deze laatste zin schreeuwt tekort! Sparen is bijna altijd vanuit een tekort en nooit vanuit het leven in het nu. Je spaart voor ‘later’, voor als je een keer niet genoeg denkt te hebben. Of voor als je een droom wilt verwezenlijken. Of in mijn geval voor als ik de pensioenleeftijd heb bereikt en dan denk niet waardevol genoeg te zijn zodat ik geld nodig zal hebben.
Maar waarom wachten tot je genoeg gespaard hebt om die droom te verwezenlijken…waarom zou je, je afhankelijk maken van of je wel of niet genoeg geld hebt om je droom te realiseren. Waarom begin je niet gewoon nu? En waarom zou je sparen voor later als je het geld eigenlijk nu kan gebruiken om te leven?
Een van de belangrijkste redenen om mijn pensioengeld vrij te maken is omdat het woord pensioen mij helemaal niets meer zegt. Waarom zou ik als ik een bepaalde leeftijd heb bereikt niet meer van waarde willen zijn voor de samenleving. Dat zou betekenen dat ik nu ‘werk’ en straks ooit weer ‘vrij’ ben. Terwijl ik me nu ook al vrij voel en toch heel waardevol ben met de dingen die ik doe. Ik noem dat geen werken, ik noem dat bijdragen. En dat houdt niet ineens op als ik 65 ben. Sterker nog, misschien word ik gedurende mijn leven wel nog waardevoller omdat ik wijzer wordt, meer ervaar en dat kan inzetten om de wereld nog mooier kan maken. En hoe meer waarde ik geef, hoe meer waarde ik zal ontvangen.
Energetisch is het dus ook een belangrijke stap. Alles mag vrij stromen, er wordt niets meer opgepot of achter de hand gehouden, zeker geen geld. Alles wat wij hebben wordt de wereld ingebracht, zodat het ook weer terug kan stromen naar ons. Dat is de overvloed waar wij in geloven. Die is er nu en die zal er over dertig jaar nog steeds zijn.
Ondanks dat ik er van overtuigd ben dat dit de juiste beslissing is, was het ook een spannende keuze. Het voelt als een hele belangrijke keuze die ingaat tegen alles wat mij geleerd is. Zekerheid verwerven door middel van geld. Ik geloof er niet meer in, ik walg er zelfs van dat, dat een waarheid is waar vele mensen dagelijks naar leven. Het maakt de wereld en mensen kapot. Dus ik ben kwetsbaar en krachtig en kies het tegenovergestelde. Ik kies voor nu, hier, leven, voluit! Ik voel de energie stromen, wat een vrijheid, wat een mooie keuze!
“Leef met ons mee in harmonie”, is de uitnodiging die wij elke dag opnieuw in de wereld zetten, dat is namelijk wie wij zijn. Een prachtige, uitnodigende, uitdagende, soms pijnlijke werkelijkheid waar wij elk moment voor kiezen. Tijdens de Pop Up Community, in een steeds wisselende groep mensen was het bijzonder mooi en intens om die harmonie steeds weer opnieuw er te laten zijn. Verder lezen Intense harmonie
Ongelofelijk trots ben ik! Trots, trots, trots op Robbert en mijzelf, op ons samen als partners in love, als team, als maatjes.
Ongeveer vier jaar geleden startte Robbert een zoektocht en ontdekkingsreis naar de huidige en nieuwe waarden in onze westerse economie en samenleving. Hij deed dat door rigoureuze keuzes te maken waarvan hij voelde dat die voor hem klopte. Hij moest loskomen van die huidige waarden om de nieuwe waarden waar hij in gelooft te ontdekken en te kunnen ervaren.
Samen op weg in de GEEFeconomie
Een aantal maanden later kwamen wij elkaar tegen en vervolgde wij samen de weg die wij de GEEFeconomie noemen. Fijn waarden zoals overvloed en vertrouwen staan centraal in een GEEFeconomie. Een leven in een GEEFeconomie is een leven in vertrouwen, vol bezieling en liefde, uitgaande van de stroom en de flow.
Als je ervoor kiest om vanuit andere waarden te gaan leven dan die nu in de samenleving gebruikelijk zijn, dan is dat een pad van omarming en afwijzing. Van verkettering en verbinding. Er zijn mensen die niets meer van je willen weten en mensen die alles van je willen weten.
En omdat de waarden waar wij voor gaan nog niet in de samenleving verankerd zijn als waardevol, is het naast vertrouwen ook doorzetten geweest. En naast overvloed ook heel veel eenvoud en genoegen nemen met dat wat er wel is.
Liefdevol teamwork Wat ben ik trots dat wij samen als team zo zijn blijven geloven en vooral helemaal zijn blijven staan voor dat waarvan wij wisten en nog steeds zeker weten dat het duurzaam en liefdevol is.
Erkenning en bevestiging
Een aantal weken geleden werd ons (Stichting GEEFeconomie) een enorme donatie toegezegd. Naast het geld waarmee we onwijs mooie plannen kunnen realiseren, zijn we geraakt door de erkenning. De bevestiging dat mensen ons pad zien voor wat het is, waardevol. De erkenning van ons als mens, als voorlopers en pioniers op weg naar een mooiere, vooral liefdevollere samenleving. De beloning van ons vertrouwen en de bevestiging van ons geloof dat er geld toe gaat stromen naar dat wat echt waardevol is voor de wereld.
Pop Up Community
Een van de eerste officiële projecten van Stichting GEEFeconomie is de Pop Up Community. Van 27-06 tot en met 10-07 kun je meeleven en ervaren hoe een leven in een GEEFeconomie voelt. Geloof me, dat voelt heerlijk, het is mooi leven als onvoorwaardelijk geven en ontvangen het enige is dat je hoeft te doen! ;)
Je bent van harte welkom om de overvloed te komen ervaren en het leven mee te vieren!
Als de dood was ik, alsof mijn leven elke keer zou eindigen als ik een hond tegenkwam. Mijn hele jeugd en vroege volwassenheid heb ik een grote angst voor honden gehad. Zeg maar gerust een enorme overweldigende, op zijn tijd allesbepalende angst voor honden.
Of het nou een oude hond was die twee uur lang onder de tafel lag te slapen, en klein keffertje die als ik een stap vooruit deed zelf twee passen terug deed. Of het nu een speelse vrolijkers was of een chagrijnige met een ochtendhumeur…Het waren honden en dus doodeng.
Hoe ik aan die angst ben gekomen weet ik niet. Nadat ik een keer ben gebeten door een Duitse herder werd de angst wel erger, maar daarvoor was hij er ook al. Hoe ik er vanaf ben gekomen weet ik wel, door naar mijn gevoelens en intuïtie te luisteren.
Hoe meer ik mijzelf leerde kennen en mijn gevoelens en intuïtie wist de plaatsen, hoe meer ik er op durfde te vertrouwen dat ik een situatie goed kon inschatten. Ik merkte dat ik er op kon vertrouwen dat mijn gevoel bij een situatie of persoon altijd klopte. En dat er vooral situatie zijn waarin niets aan de hand is, waarin je dus gewoon kunt vertrouwen op een ander.
Naarmate ik meer en meer vertrouwen kreeg in mijzelf en in de ander kreeg ik ook meer vertrouwen in het leven als geheel. En hoe meer vertrouwen, hoe minder ruimte voor angst. Dus mijn angst om te leven nam af en daarmee ook mijn angst voor de dood.
En daarmee dus ook mijn angst voor honden. Ik kon er meer en meer op vertrouwen dat ik wel kon aanvoelen wat een hond bedoelde als hij blafte, of gromde of sprong of hapte. Ik kwam erachter dat niet alleen ‘enge’ honden dat doen maar ook speelse honden of blije honden.
Naast dat ik beter kon aanvoelen had ik ook veel meer vertrouwen gekregen in mijn eigen handelen. Ik voelde me niet mee overgeleverd aan een situatie, ik had zelf ook invloed, veel meer zelfs dan ik ooit had gedacht. Ik kon rustig blijven (echt rustig zijn, niet rustig doen en ondertussen in mijn hoofd totaal in paniek tegen mijzelf roepen ‘rustig blijven, rustig blijven!!”) en als ik niet rustig kon blijven dan kon ik even weglopen, of om hulp vragen (aangeven wat ik nodig had). Ik kon dus handelen naar wat voor mij goed was…niet meer verlamd over overgeleverd aan de angst. In plaats van weg te rennen of op mijn vaders nek te klimmen in blinde paniek (net zoals die keer in Engeland bij de ontmoeting met een hyperactieve Jack Russell), lukte het me ineens om de situatie met een hond te aanschouwen en te handelen.
De angst verdween misschien wel net zo geleidelijk als dat hij was gekomen. Nog jaren zei ik uit gewoonte dat ik bang was voor honden, terwijl de angst er niet meer was. Sinds een paar jaar is ook dat patroon verdwenen en kan ik honden (en het leven) met vertrouwen tegemoet treden.
Gisteren waren wij bij de ouders van Robbert met onze kleine Doris en er waren vier honden om ons heen. De druktemakers wilde springen, kijken, likken aan ons, en vooral aan dat nieuwe mensje. Doris onderging het allemaal, zonder angst..ze keek tevreden om zich heen, vond er niets engs aan. Natuurlijk niet! ‘Lik maar, spring maar…papa en mama vinden het zo te voelen ook niet eng.’
Fijn om te zien dat Doris een ander pad kan gaan, een waarbij zij plezier kan beleven aan honden. En dat ik daar een voorbeeld in ben.
Ik ben heel trots als moeder omdat ik daar aan bijdraag door mijn eigen angsten echt te hebben opgelost. Dat maakt het pad vrij voor haar om in vertrouwen het leven tegemoet te treden. Wat gun ik dat haar!
Wat een geluk om elke ochtend met dit uitzicht wakker te worden!
Doris slaapt lekker tussen ons in in het grote bed. Het ontstond vanzelf na de eerste week met haar te hebben geslapen dicht tegen ons aan. Het voelt zo natuurlijk en vanzelfsprekend zo’n klein mensje dat net op de wereld is, heel dichtbij te hebben. Af en toe haar handje kunnen vasthouden en met de voedingen zelf ook niet uit bed hoeven geeft mij veel rust. Het voelt heel fijn en ook natuurlijk om ook ’s nachts zo in verbinding te zijn, echt samen, met elkaar. Dat we als gezin de gehele 24 uur met elkaar doorbrengen en niet afgescheiden worden als we daar zelf geen behoefte aan hebben. In een apart bedje, zelfs op een aparte kamer voelt voor mij zo onlogisch dat ik me er over verwonder hoe dat ooit ontstaan is (wie heeft dat ‘bedacht’?).
De meest gestelde vraag is: ben je niet bang dat je op haar rolt? Nee, daar zijn we niet bang voor, ze ligt vrij hoog tussen onze kussen in, dus daar rol je met je hoofd niet vanaf. Daarbij geloof ik er in dat je echt niet op je kind rolt, haar aanwezigheid is voor ons zo voelbaar dat we niet ‘vergeten’ dat zij er is. Net als dat je ‘onthoud’ dat je partner naast je ligt ’s nachts, zo weet je ook dat je kind er is.
De dag vanuit verbinding beginnen, met z’n allen, wetend dat zij helemaal bij ons hoort en altijd er mag zijn, op elk moment…ja, voorlopig zal dit mijn uitzicht blijven! :)
In voorbereiding op de komst van ons kindje hadden wij behoefte aan nieuwe, eigen rituelen, iets met symboliek dat uitdrukking zou geven aan onze gevoelens en emoties rondom de geboorte van Doris.
Een papieren geboortekaartje drukte voor ons de dankbaarheid maar ook het mooie en liefdevolle gevoel dat hoort bij de geboorte van Doris niet uit. Dus lieten we dat idee vallen waardoor er ruimte kwam voor andere creaties.
Iets met licht en doorgeven of verspreiden moest het worden…Ineens kwam het idee bij mij op om tijdens de bevalling onze doopkaarsen te branden en een nieuwe kaars voor Doris. Drie kaarsen die branden, een nieuw gezin, een nieuw lichtje ontstaan uit twee mensen die zielsveel van elkaar houden.
Een paar dagen daarna kwam het idee om een aantal mensen te vragen om tijdens de bevalling een kaarsje voor ons te branden. Voor kracht voor mij maar ook als een welkomsboodschap voor het nieuwe mensje dat ter wereld kwam. Welkom in iedergeval bij de mensen die een kaarsje branden en bewust stilstaan bij dat zij er aan komt…dat gaf ons een heel warm gevoel…precies wat wij voor Doris willen: het gevoel dat zij welkom is.
Dat gevoel van welkom zijn dat wilde we graag verspreiden en geïnspireerd door de Wereld Vredesvlam, leek het ons fijn om geboortekaarsjes uit te delen aan de mensen die op kraamvisite komen. De kaarsjes zouden wij even laten branden aan de grote geboortekaars van Doris die tijdens de bevalling brandde. Om zo haar licht door te geven aan alle mensen die haar welkom komen heten en kennis met haar komen maken. Het aansteken van het kaarsje betekent voor ons: welkom op deze wereld en welkom bij ons, Doris.
Ondertussen hebben we al heel wat kaarsje mogen uitdelen en branden zij in Utrecht, Rotterdam, Westerhoven, Nijmegen, Eindhoven, Lelystad en zelfs in Denemarken en in Canada wordt Doris welkom geheten!
De gevoelens, emoties en waarden waar wij uitdrukking aan wilde geven komen met deze rituelen helemaal tot zijn recht…verbinding, licht, warmte, bezieling en eigenheid. Mooie waarden om Doris mee te begroeten op deze wereld!
Steeds weer krijgen wij foto’s van brandende kaarsjes opgestuurd, en steeds weer staan wij dan even stil bij hoe dit mensje, ons kind, maar zeker ook een kind van de wereld, welkom is in zoveel huizen en harten!
Ik kijk zo uit naar de bevalling. Wat een prachtige grootse ervaring zal dat worden, zo gestuurd te worden door je lichaam dat precies weet wat te doen! Mijzelf daaraan overgeven en vanuit mijn eigen liefde, kracht en bron handelen en zijn….gaaf!
De voorbereiding op de bevalling bestaat voor mij vooral uit het zelf voelen waar ik in geloof, niet zozeer uit praktische dingen. ‘All you need is already inside’, door daar op te vertrouwen weet ik dat ik alles kan aanboren wat nodig is om de bevalling een fijne ervaring te laten zijn. Hierdoor merk ik ook dat (negatieve) ervaringen van andere niet binnenkomen als zijnde ‘de waarheid’. Ik voel daar niets bij voor mijzelf, want ik heb een andere werkelijkheid, een andere waarheid staat voor mij centraal. Op mijn eigen waarheid ingetuned zijn voelt nu al als een oerkracht :)
Ik doe weinig praktische dingen maar ben vooral bewust van de sfeer en de energie die nodig is om te kunnen genieten van mijn bevalling. Waar haal ik kracht uit? Waardoor kan ik goed ontspannen? Wat helpt me goed bij mijzelf te blijven?
Ik heb heldere antwoorden op die vragen en daardoor ben ik los van hoe het (praktisch) gaat verlopen juist voorbereid op alles, met alles wat ik in me heb en met wie ik ben….en kan ik vol overtuiging en in volledig vertrouwen zeggen: ik heb er zo’n zin in!
Nu we geland zijn op ons fijne plekje in Utrecht kan de baby-voorpret (in praktische zin) echt beginnen voor mijn gevoel. In dit huisje gaan we ons kindje over twee maanden welkom heten!
Wij zijn ‘niet zo van de spullen’ (understatement of the year ;)), maar voor een baby is het toch handig om wat dingetje in huis te hebben. Kleertjes bijvoorbeeld, luiers, een wiegje, een draagdoek en zo nog wat dingen die handig zijn om te gebruiken.
Ik heb, veelal zonder het te vragen (wat ik heel erg gaaf vind), veel babyspullen mogen ontvangen. Kleertjes hebben we genoeg voor de eerste periode. Ook zijn het wiegje met matrasje en dekentjes al in huis. Een draagdoek, maxi-cosi en een voedingskussen kregen wij ook al aangeboden. Heel mooi om te zien hoe makkelijk babyspullen van de ene naar de andere baby gaan om er letterlijk en figuurlijk nog een nieuw leven aan de te geven!
Er zijn nog een paar dingen die we nodig hebben voor de bevalling en de periode daarna, wie weet heeft iemand ze over of niet meer nodig en wil ze graag aan ons geven/lenen/verkopen…
Wat we nog zoeken zijn:
-Hydrofiele luiers (80x80cm, omdat we ze ook echt als wasbare luier gaan gebruiken).
– Overbroekjes voor over de hydrofiel luier (wol of PUL).
– Voedingsbeha (Maat M)
– Bevalbad dat we kunnen lenen/huren.
Ik vind het een prettig idee en een uitdaging om zoveel mogelijk van wat we nodig hebben via mijn eigen netwerk te verkrijgen. Mocht jij dus iets over hebben of iemand direct kennen die ons verder kan helpen, laat het me dan weten!
Uit ‘Sterker dan ooit’, het nieuwe boek van Brene Brown.
Nieuwsgierig
Nieuwsgierigheid is voor mij de onbevangen houding om iets te willen weten, leren, onderzoeken of achterhalen. Een belangrijk onderdeel daarvan is de onbevangenheid, die mis ik juist in het onderwijs compleet. Onbevangen ben je als je ergens vrij in stapt, niet wetend wat je precies te wachten staat, maar wel genoeg lef hebt om er in te stappen en het te uit te proberen of onderzoeken. Zonder een duidelijk gericht eindresultaat, met het vertrouwen dat het proces van zoeken en (misschien ook wel) iets vinden waardevol voor je is en je dus iets leert wat je daarvoor niet wist, kon of kende.
Ik geloof sterk dat elk mens van nature nieuwsgierig is, anders kun je namelijk niet ontwikkelen en leren. Kinderen leren (zichzelf) lopen, fietsen, lezen en schrijven, allemaal vaardigheden die ze eerst niet konden en toen de nieuwsgierigheid groot genoeg was (in de ideale situatie) op onderzoek uit gingen om te ontdekken of ze meer talenten hadden. Nieuwsgierig zijn is dus niet iets wat je mensen kunt aanleren, want het zit er al, het enige wat je kunt doen is het aan wakkeren en vooral het er onbegrensd laten zijn. Als nieuwsgierigheid niet begrenst wordt, groeit het vanzelf, eigenlijk net als alles in de natuur. ;)
Kritisch
Met een kritische houding bedoel ik het durven kijken naar, zien wat er werkelijk is (zonder filter van ego, groepsdruk of een roze bril) en daar naar leven, je daarover durven uitspreken en ervoor gaan staan. Durven kijken naar wat er echt gebeurt, maar zeker ook durven kijken hoe jij je daarbij voelt. Eerlijk en helder, door verschillende lagen heen, waarachtig en zuiver. Zonder oordeel, zonder eigen mening, zonder belang of ego, gewoon zien wat er is.
Kritiek wordt in onze samenleving beleeft als een hard woord, vanuit het hoofd, met meningen en keiharde feiten en cynische opmerkingen, om de ander onderuit te halen of op zijn nummer te zetten. Dat een kritische houding een negatieve bijsmaak heeft, komt vooral omdat we in een maatschappij leven waarin ‘dingen er niet mogen zijn’. Meestal is dat niet eens de grote boze buitenwereld die je dat verteld, maar ben jij diegene die jezelf verteld dat het niet klopt, niet waar is, dat jij niet in de positie bent om daar iets van te vinden, laat staan dat je, je (afwijkende) gevoel mag uiten naar…je baas, je vriendin, je ouders, je collega’s. Terwijl als datgene wat jij voelt en vind er wel mag zijn, geaccepteerd wordt en niet direct persoonlijk wordt gemaakt, dan is een kritische houding iets zijn waar je van kan leren, waar je juist door kan groeien en je ontwikkelen.
Een kritische houding, het uiten en naleven daarvan is voor mij een levenshouding die je zo zacht en hard kun maken als je zelf wilt. Als je kunt benoemen wat jij ziet, op een eerlijke, zuivere manier dan is dat niet hard, hoewel het soms pijnlijk kan zijn. Dit komt dan niet omdat je iets zegt wat niet waar is, maar omdat je iets zegt wat de moeilijk of niet leuk is om te horen of weten. De consequenties van een kritische levenshouding zijn dan ook aanzienlijk, daarom kiezen veel mensen ervoor om er niet voor te kiezen. Ook in onderwijs.
Analytisch
Als je dan een kritisch houding hebt gevonden, en durft te kijken en te voelen, dan is het nog zaak om ook te achterhalen wat je ziet of voelt. Daar komt het analytisch vermogen om de hoek kijken. Het begrijpen wat je meemaakt, ziet gebeuren, wat dat ene gevoel je wil vertellen of verschillende opties kunnen bedenken om een probleem op te lossen. Het heeft allemaal te maken met het vermogen, de vaardigheid om te analyseren, om uit te pluizen en te doorgronden. De wil en het vermogen om iets te doorgronden, echt het naadje van de kous te willen weten en geen genoegen te nemen met een half antwoord of een ‘volgens mij is dit het wel zo’n beetje’ is de essentie van analyse.
Om te analyseren zul je dus, net als bij een kritische houding, moed moeten tonen. Een kluitje in het riet is niet voldoende, je wilt gewoon echt weten wat er speelt, wat er gaande is of hoe iets is ontstaan. Creatief zijn, van de gebaande (doodlopende) paden af, iets anders bedenken dan de standaard oplossing en ook goed voelen wat wel en niet waarachtig is, zijn belangrijke zaken bij het analyseren van bijvoorbeeld je eigen gedrag. Wat als ik dit eens anders aanpak? Hoe zou ik het dan kunnen aanpakken en welke van die opties voelt voor mij het meest logisch en goed?
Als je analytisch vermogen ontwikkeld kijk je met een andere blik naar de wereld, je kunt met andere ogen naar andere lagen kijk waardoor je meer diepte ziet van zaken, daardoor vergroot je bewustzijn. Je kijkt makkelijker door zaken heen en ziet sneller wat er werkelijk speelt. Het geeft ook zelfvertrouwen en kracht dat je kunt benoemen waarom zaken (voor jou) zo zijn, je weet immers waar je het over hebt, want dat heb je aan een duchtige analyse onderworpen. In combinatie met een kritische houding ben je niet meer omver te blazen: je durft je uit te spreken en je weet waar je het over hebt.
De combinatie van deze drie begrippen is iets wat ik ieder mens gun. Dat je, je vrij voelt om te vragen en onderzoeken en het kunt zeggen als je iets niet begrijpt. Dat je als mens, als student, als professional of als moeder je durft uit te spreken en daar ook nog de juiste woorden voor weet te vinden. Niet om een ander klein te maken, maar juist om bij te dragen aan een situatie die nog fijner, beter, liefdevoller of opener is dan die eerder was. Dat je zelf echt begrijpt waar je het over hebt, dat je snapt wat er gebeurt en daar in misschien zelfs andere mensen in mee kan nemen om het ook te begrijpen. Niet om hun mening te veranderen, maar om hen te laten zien wat jij ziet, om bewustzijn te vergroten, zodat ze daar van kunnen leren…als ze nieuwsgierig genoeg zijn.
Dankzij het onvoorwaardelijke vertrouwen van tien mensen leenden wij vorig jaar december een bedrag van in totaal €5000,-.
