Wende Snijders – Mens, durf te leven
Je leeft maar heel kort,
Maar een enkele keer.
En als je straks anders wilt kun je niet meer.
Mens, durf te leven.
Vraag niet elke dag,
van je korte bestaan.
Hoe hebben m’n pa of mijn grootpa heeftt gedaan.
Hoe doet ’t m’n neef of hoe doet ’t m’n vriend.
En wie weet hoe of dat dan de buurman weer vindt.
En wat heeft het fatsoen voor geschreven.
Mens, durf te leven.
Wat een gave reisdag was het vandaag! Vanuit Nijmegen in een straal van 2 kilometer van ons huis.
Sinds twee weken zijn we terug zijn van onze reis naar Zuid-Oost Azië. Veel mensen hebben ons aangeraden om de reisvibe nog zo lang mogelijk vast te houden. En ja, dat was ook mijn grote wens…nog lang kunnen kiezen voor datgene dat we op reis deden: meestromen met datgene wat perfect voelde voor geluk.
“Zou jij je leven op dezelfde manier inrichten als je weet dat je nog maar een jaar te leven hebt?” Die vraag hoor ik af en toe voorbij komen. En werd de afgelopen maanden veel actueler door het overlijden van een goede vriend en door de slechte berichten die we uit Nederland ontvingen tijdens onze reis. Mijn eigen antwoord op de vraag werd glashelder.
Zou ik doen wat ik nu doe als ik weet dat mij nog maar een beperkte tijd gegeven is hier op aarde? Zou ik op dezelfde manier met mensen om gaan, als ik (of zij) er binnenkort niet meer zou zijn? Zou ik mijn tijd anders indelen of dezelfde keuzes blijven maken?
Ook tijdens onze reis voelen wij ons verbonden met mensen om ons heen. Geven en ontvangen van datgene wat goed voelt staat centraal. In deze blog deel ik een paar prachtige voorbeelden van onvoorwaardelijk geven.
Toen we vielen met de motorbike in Luang Namtha en de motor niet meer wilde starten moesten we een paar kilometer terug lopen naar de stad. Robbert bloedde flink aan zijn knie en zijn elleboog, maar we hadden onze EHBOkit niet bij ons. Gelukkig stopte er een echtpaar die ons voorzag van ontsmettingsvloeistof en gaasjes. Ook boden zij aan om één van ons naar de stad te brengen zodat de motor opgehaald kon worden. En als je bij dit voorval denkt dat dit toch heel normaal is en dus niets met ‘onvoorwaardelijke geven’ van doen heeft, moet je eerst weten hoeveel mensen ons voorbij zijn gereden.
In Vientiane gaven we twee straatkinderen croissants en een banaan, om even in verbinding te zijn en hen te laten ervaren dat er mensen om hen geven.
Brene Brown heeft het over kwetsbaarheid (vulnerability, want ze spreekt geen Nederlands ;)). Zij geeft aan dat ‘vulnerability’ onzekerheid, leiderschap, kracht, openheid en luisteren naar je hart in zich heeft. Een aantal woorden resoneren bij mij en eentje niet, vandaar dat ik de laatste dagen veel nadacht over ‘kwetsbaar’. :)
Softie
Ik ben altijd kwetsbaar geweest. Ik voelde me de softie van het gezin, kon moeilijk ‘Nee’ zeggen als een ouder kind iets wilde wat ik niet wilde. Gebruikte het woord ‘eigenlijk’, ‘misschien’ en ‘volgens mij’ te vaak. Ik kreeg een burn-out en was depressief. Dat werd ik omdat ik diep geraakt werd door factoren van buitenaf en die er niet mochten zijn, die niet passen bij krachtig, doorzetten en volhouden. Het was een strijd van mijn onzekerheid en mijn kracht, tussen mijn hoofd en mijn hart, een kortsluiting tussen ‘mijzelf zijn’ en ‘me goed houden’.
Robbert leefde, toen ik hem ontmoette, uit een rugzak. Hij had kleren, een laptop en telefoon en wat boeken. Verder niets…qua materiaal dan ;) Geïnspireerd door zijn verhaal van GEEFeconomie ontmoette ik hem ruim een jaar geleden. Ik voelde dat het leven dat hij leefde klopte. Zonder bezittingen, vol vertrouwen dat er overvloed is. Dat het voor hem klopte was duidelijk aan hem te zien, stralend en gezond! Het besef dat het ook voor mij bedoeld is, kwam in de loop van de tijd.
